Kaputlular Nöbette

O zamanlar Anadolu’nun yoksul, her dönemde haksızlığa uğramış insanları yirminci yüzyılın yarısından sonra şehre göçüyor, iş bulup çocuklarını lisede okutmak istiyorlardı. Yoksullar için çocuklarını lisede okutmak büyük bir fedakârlıktı. Okumak, toplumda saygınlık kazandıran bir komün sayılıyordu. Sadece geleceğin aydınlanması için değil, haksızlıkların son bulması, adaletin sağlanması yolunun da eğitimden geçtiğini tecrübe etmişlerdi. Lise eğitimi aydınlığa doğru atılan, önemli, temel ilk adımdı. Anne-babalar da “kızım-oğlum lisede okuyor” diye övünürlerdi. Aile fedakârlığının armağanı ise çocukların sınıflarını başarıyla geçmeleriydi. Bu sorumluluk duygusu, gençlerde zorluklara direnmeyi de beraberinde getiriyordu. Özgür demokratik bir ülkede, barış içinde yaşama özlemleri için bu özveri şarttı... İşte bu ideallerle Turan Emeksiz Lisesinde yetişen Fırat’ın lise yıllarından itibaren hayali barışçı bir hayat kurmaktı.  Onun gibi idealleri olan liseli gençleri birbirine kenetleyen, aralarındaki koşulsuz güvendi, birbirlerine bağlıydılar. Zorluklar karşısında birbirinden enerji alıp zorlukları dayanışmayla kaldırıyorlardı. Onlar maddi pisliğe, politik yalana, hileye bulaşmamış pir ü pak yeni bir kuşaktı… Geçen elli elli beş yıl aradan sonra, bu değerleri anımsaması Fırat’ı gençleştirmiş ve umutlandırmıştı. Artık ilerleyen yaşına rağmen hayata umut penceresinden bakıyordu…